«Η μητέρα των μαχών οι αμερικανικές εκλογές, οι εκλογές που θα καθορίσουν την ιστορία, με κομμένη την ανάσα παρακολουθούμε», «…» και αναρίθμητα άλλα τέτοια ευφάνταστα, τρανταχτά πλην απολύτως ασυνάρτητα ακούσαμε κατά την προεκλογική περίοδο των ΗΠΑ. Στην πολιτική είναι ένα πράγμα τι θέλουμε να συμβεί και ένα άλλο πράγμα τι τελικά συμβαίνει και κυρίως ποιες είναι οι διαστάσεις του. Όποιος δεν έχει τη δυνατότητα να ξεχωρίσει την επιθυμία και τα πιστεύω του από τα πραγματικά περιστατικά, τότε όχι μόνο κάνει λάθος αλλά ενίοτε μπορεί να παρασύρει σε απολύτως ανεδαφικές εκτιμήσεις που δημιουργούν επισφαλές κλίμα.
Έχω υπογραμμίσει πολλές φορές κατά την προεκλογική περίοδο των χθεσινών αμερικανικών εκλογών ότι είναι επιπόλαιο, αφελές και πρόχειρο να συνδέουμε τη μοίρα της πατρίδας μας με το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών. Εκείνοι που το έκαναν αγνούν την ιστορία, αγνοούν την πολιτική πραγματικότητα, αγνοούν την εξωτερική πολιτική της Ελλάδος. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι τα πάντα καθορίζονται από το πρόσωπο που θα εκλεγεί. Προφανώς και ο εκάστοτε Πρόεδρος έχει εκπεφρασμένες απόψεις και αναλόγως θα πρέπει να συνδιαλαγούμε μαζί του αλλά σε κάθε περίπτωση το μέλλον της πατρίδας μας δεν εξαρτάται από τον Τραμπ ή από την Χάρις με την έννοια που επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί. Η Ελλάδα έχει δομημένες σχέσεις με τις ΗΠΑ και έχει επίσης μία πολύ σταθερή γραμμή πλεύσης τις τελευταίες δεκαετίες τόσο στην αμυντική όσο και στην εξωτερική πολιτική. Είναι δεδομένο ότι από τις ΗΠΑ δεν θέλουμε να αποκοπούμε, γιατί μέχρι κι αυτό ακούσαμε, γιατί έχουμε ταυτότητα συμφερόντων στην οικονομία, την κοινωνική κουλτούρα, το πολίτευμα… Σε επίπεδο τελευταίας ανάλυσης έχουμε κοινό προσανατολισμό με τις χώρες του Δυτικού κόσμου εκτος Ευρώπης, πχ ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία. Και πράγματι είναι επιβεβλημένο η Ευρώπη να διαμορφώσει τον δικό της δρόμο κυρίως στον αμυντικό τομέα, να αναπτυχθούν δηλαδή πρωτογενώς και αυτοφυώς οι αμυντικές μας ικανότητες. Άλλωστε έχουμε και οικονομική βαση και τεχνογνωσία ώστε να εξελιχθούμε αμυντικά-στρατιωτικά. Αυτό όμως εκφεύγει του χθεσινού αποτελέσματος.
Το λέω καθαρά: δεν εξαρτόμαστε από το ποιος θα είναι Πρόεδρος στην Αμερική τον Ιανουάριο. Με δεδομένη σήμερα την εκλογή Τράμπ, το να κάνουμε λόγο για μπαμπούλα απέναντι στην Ελλάδα δεν με βρίσκει σύμφωνο και προσωπικά δεν ξενύχτησα για να δω το αποτέλεσμα ανά πολιτεία. Τι θα κάνει ο Τραμπ για τη χώρα του μένει να το δούμε. Γιατί κι εγώ υποστηρίζω την πολιτική των κλειστών συνόρων αλλά δεν θα έλεγα ποτέ, όπως εκείνος, ότι οι μετανάστες τρώνε τα κατοικίδιά τους. Προς Θεού! Θέλω όμως στο σημείο αυτό να θυμίσω και πόσο είχε δεθεί με την στρατηγική της χώρας μας ο Υπουργός Εξωτερικών κατά την προηγούμενη θητεία του, ο Μάικ Πομπέο. Εάν κάτι έχει πιο ουσιαστικό ενδιαφέρον από τις επιλογές του νέου Προέδρουτων ΗΠΑ για την πατρίδα μας, είναι οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή ή την Ουκρανία. Σε αυτά τα πεδία υπάρχει νόημα εξάρτησης για μας. Επιλογικά συνοψίζω επισημαίνοντας ότι η σχέση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ πρέπει να εξετάζεται κάθε φορά ως προς το όλον και όχι ως προς τις προτιμήσεις μας στα πρόσωπα.
